Σάββατο, Μαρτίου 24, 2012

εγώ, μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι


Μάτια - Όραση
Αυτιά - Ακοή
Πόδια - Προσέγγιση
Γλώσσα - Εξορκίζω
Χέρια - Κτήση
Καρδιά, Χέρια - Κεκτημένο
Καρδιά, Εγκέφαλος - Αντικατάσταση
Εγκέφαλος, - Καταστροφή
Αίμα


Put Out My Eyes

Put out my eyes, and I can see you still,
Slam my ears to, and I can hear you yet;
And without any feet can go to you;
And tongueless, I can conjure you at will.
Break off my arms, I shall take hold of you
And grasp you with my heart as with a hand;
Arrest my heart, my brain will beat as true;
And if you set this brain of mine afire,
Then on my blood-stream I yet will carry you.


Σβήσε τα μάτια μου
μπορώ να σε κοιτάζω,
τ' αυτιά μου σφράγισε τα,
να σ' ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να 'ρθω σ' εσένα,και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να είχα χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησε μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι.
Κι αν κάνεις το κεφάλι μου συντρίμια, στάχτη,
εγώ, μέσα στο αίμα μου θα σ' έχω πάλι


Lösch mir die Augen aus
Lösch mir die Augen aus: ich kann dich sehn,
wirf mir die Ohren zu: ich kann dich hören,
und ohne Füße kann ich zu dir gehn,
und ohne Mund noch kann ich dich beschwören.
Brich mir die Arme ab, ich fasse dich
mit meinem Herzen wie mit einer Hand,
halt mir das Herz zu, und mein Hirn wird schlagen,
und wirfst du in mein Hirn den Brand,
so werd ich dich auf meinem Blute tragen.

Rainer Maria Rilke, Sommer/Herbst 1899

Σάββατο, Οκτωβρίου 31, 2009

μετά.


Υπάρχει για κάποιες λίγες στιγμές μέσα στην ύπαρξη μας αυτός ο ελάχιστος, ο τόσο απρόσιτος για την πραγματικότητα μας χρόνος της βεβαιότητας. Όταν τον νιώσεις, όταν γευτείς αυτή την βεβαιότητα, τότε ξέρεις ότι κανένα όνειρο μας δεν θα μπορούσε να σταθεί αντάξια απέναντι του...

Δευτέρα, Οκτωβρίου 06, 2008

Γεννιέσαι.



Τις μνήμες όσων λησμονήθηκαν μας φέρνεις, μυστικά που κρύβονται στου χρόνου το πλεγμένο κουβάρι...έρχεσαι και έχουν ριζώσει σε εσένα οι κώδικες αιώνων και αιώνων.

Υπάκουη η ύπαρξη σου σε ένα σκοπό που ορίζει και ορίζεται.

Γεννιέσαι.

Δευτέρα, Ιουνίου 30, 2008

Γραμμένο


Σε μιαν ανάγκη που εύχεσαι να σταματήσει, ελπίζουν
Ακολουθούν, ακόμα και όταν η ευλογία γίνεται κατάρα
Διαλέγουν, όσα μονάχα μπορούν με τα δάχτυλα τους να αγγίξουν
Υπομένουν σαν να 'ταν τάχα γραμμένο το πέρασμα τους απ' τη ζωή
Φεύγουν, ξεχνάνε όσα τους έκαναν να ξεχάσουν
Σιμώνουν δίπλα σου δίχως να ακούσεις την λαλιά τους, πονάνε... μαζί σου.

Τετάρτη, Μαΐου 28, 2008

φλόγα..

Υπάρχει ακόμα εκείνη η θύμηση στα όνειρα μας, απόμακρη, ασυνήθιστη τώρα πια για την πραγματικότητα μας.

Όσα έχουν περάσει δεν θα γίνουν μνήμες της νιότης, δεν ήταν πεπραγμένα, όνειρα ήταν... θα μείνουν όνειρα και θα είναι εδώ κοντά, σαν τα ξεχνάμε θα μας θυμίζουν ολοένα αυτό που διαλέξαμε για τον ήλιο της ανατολής, αυτό που μας ακολουθεί στην κάμαρα τα μεσάνυχτα.

Aναρωτιόμαστε το γιατί, όμως κάπου εκεί μέσα μας βαθιά υπάρχει η φλόγα, η λάμψη της δεν παύει να φωτίζει τον πέπλο.

Κυριακή, Απριλίου 13, 2008

Στοχασμοί



Όλο και πιο συχνά τώρα τελευταία επισκέπτεται την πραγματικότητα η ύπαρξη σου ξεγλυστρώντας από τις όσες απαγορεύσεις και παγίδες δοκιμάζει να υψώσει το ανεκπλήρωτο αίσθημα ασφάλειας που μας περιβάλει.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εισχωρεί εκεί που ξέρουμε ότι δεν θα προδοθεί και δεν θα μας προδώσει... στα όνειρα μας, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε αν έστω και για λίγο καταφέραμε να ζήσουμε κάτι πιο δυνατό εκεί έξω.

Μαθημένοι πια από όλες τις επισκέψεις που μπορεί να μας επιφυλάσσει η πραγματικότητα μένουμε να ατενίζουμε το λαμπύρισμα της φωτεινής εκείνης άφιξης δοκιμάζοντας να τραβήξουμε έστω για λίγο το πέπλο...

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 06, 2008

...διαλεγμένο...

Σιγά σιγά, δίχως βιασύνη, δίχως προσμονή, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στις περί ανθρώπων διαπιστώσεις, κατάλαβες, πως ετούτο που έμοιαζε να καλύπτεται από το πέπλο εκείνης της φαντασιακής ταυτότητας, τίποτα περισσότερο δεν ήταν παρά μονάχα της ύπαρξης μας το αποτύπωμα.

Έτσι, μέσα σε εκείνο το ομιχλώδες και συνάμα κρυστάλλινο ονειρικό τοπίο απέκτησες για μια ακόμη φορά την δυνατότητα της επιλογής... και όμως... και πάλι δεν θέλησες να διαλέξεις. Δεν μπόρεσε, δεν στάθηκε για εσένα τίποτα περισσότερο από ένα ομιχλώδες ονειρικό τοπίο, άφησες μέσα του τα ίχνη της παρουσίας σου διατηρώντας ανέπαφη την ταυτότητα με την οποία πορεύεσαι τόσο και τόσο καιρό... ας είναι, είπες όταν άρχισε να απομακρύνεται η επιλογή, ας είναι ο χρόνος μας το μόνο διαλεγμένο από όσα θελήσαμε να αναζητήσουμε.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 03, 2008

φυλαγμένο


Πόσο βαθιά θα μπορούσε να ήταν θαμμένο, πόσο ακριβό!

Εκεί που τίποτα δεν κατοικεί, εκεί που όσο και αν το ήθελες δεν θα μπορούσες να το έχεις φυλαγμένο, εκεί που συναντιέται η φθορά και η γέννηση, εκεί που οι λογισμοί σου όλο χάνονται όσο τους ξαναστέλνεις, εκεί, που τίποτα από όσα ξέρουμε... τίποτα απ' όσα μπορούν οι λέξεις να φανερώσουν... εκεί, σάλεψε για πρώτη φορά το φυλαγμένο δίχως να το ξέρεις.

Σε τέτοιο βάθος τίποτα δεν ζει, μα αυτό κατάφερε να θρέψει όσα σου δόθηκαν σαν χάρισμα. Κατάφερε την ύπαρξη στης λησμονιά τον τόπο... για πάντα απ' όλους φυλαγμένο πέτυχε να το κρατάς.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 25, 2007

Κάπου κάπου να επιστρέφεις

Ήταν εξαντλημένος, κατάφερε όμως και πάτησε σταθερά με τα δυο του πόδια στο νερό, ήξερε πως τούτο το πέρασμα του δεν θα έχει γυρισμό. Ένοιωσε την δροσιά του νερού σαν λύτρωση στο σώμα που έκαιγε, αμέσως σκέφτηκε να γυρίσει προς τα πίσω, κοίταξε όλα εκείνα που άφηνε πίσω του να απομακρύνονται με μεγάλη ταχύτητα, νόμισε πως τους είδε όλους τριγύρω απ' το νεκρό του σώμα να δακρύζουν και έκανε να βγει απ' το νερό και να γυρίσει αλλά μάταιος κόπος... δεν έχει γυρισμό αυτός ο δρόμος.

Ορμητικά τα νερά αλλά πατούσε σταθερά, ένοιωθε δυνατός. Το ποτάμι όσο προχωρούσε άρχισε να βαθαίνει, είχε μπει ολόκληρος στο νερό, σε λίγο κολυμπούσε κατευθυνόμενος προς την άλλη όχθη. Κατάλαβε πως όσο δυνατός και αν νοιώθει δεν θα μπορούσε να κολυμπήσει μέχρι απέναντι, δυσκολευόταν πολύ. Όσο πάλευε με το νερό είδε να έρχεται προς το μέρος του η βάρκα... σήκωσε το χέρι του.

Σε περίμενα είπε ο βαρκάρης, δεν γινόταν πιο νωρίς, του αποκρίθηκε κοιτάζοντας τον στα μάτια, δεν άργησα δίχως λόγο. Το ξέρω, ξεκουράσου τώρα, οι τρεις μέρες πέρασαν.

Ξανακοίταξε προς την όχθη που είχε αφήσει νοιώθοντας τις ανάσες τους, το δάκρυ τους, κοίταξε ψηλά και ένοιωσε την βροχή να πέφτει στο μέτωπο του, είδε την κόρη του να κρατάει το χέρι απ' το νεκρό του σώμα, τα δάκρυα της να στάζουν...να προσέχετε φώναξε, καθώς τα μάτια του έκλειναν.


Κάπου κάπου να επιστρέφεις, ακόμα και σαν μνήμη να επιστρέφεις, όσο και αν μας πονάει εσύ να επιστρέφεις...

Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2007

εικόνα

Όλα κάποτε τελειώνουν, αλλάζουν, απομακρύνονται κάνοντας κύκλους γύρω μας πριν χαθούν ολοκληρωτικά αφήνοντας ευάλωτη στην απώλεια την ύπαρξη μας. Η απώλεια είναι μνήμη αλησμόνητη, βαθιά μέσα μας κάθε τι που την θυμίζει ανασύρει την εικόνα όσων έχουμε απολέσει...και όσων φοβόμαστε πως θα χαθούν.
Εδώ, στο κνέφας εκείνων που μας μάλωσαν στοργικά, αυτών που δοκιμάσαμε να κρατήσουμε απεγνωσμένα κοντά μας...εδώ, τούτες τις ώρες που ετοιμάζονται για το πιο μακρύ ταξίδι, οι μνήμες μας μάταια πασχίζουν να ζωντανέψουν το νανούρισμα που ακούσαμε παιδιά μέσα στη βουή του κόσμου... το μόνο που τελικά καταφέρνουμε, είναι να κρύψουμε τον λυγμό.