Γεννιέσαι.

Τις μνήμες όσων λησμονήθηκαν μας φέρνεις, μυστικά που κρύβονται στου χρόνου το πλεγμένο κουβάρι...έρχεσαι και έχουν ριζώσει σε εσένα οι κώδικες αιώνων και αιώνων.

Υπάκουη η ύπαρξη σου σε ένα σκοπό που ορίζει και ορίζεται.

Γεννιέσαι.

Γραμμένο

Σε μιαν ανάγκη που εύχεσαι να σταματήσει, ελπίζουν
Ακολουθούν, ακόμα και όταν η ευλογία γίνεται κατάρα
Διαλέγουν, όσα μονάχα μπορούν με τα δάχτυλα τους να αγγίξουν
Υπομένουν σαν να 'ταν τάχα γραμμένο το πέρασμα τους απ' τη ζωή
Φεύγουν, ξεχνάνε όσα τους έκαναν να ξεχάσουν
Σιμώνουν δίπλα σου δίχως να ακούσεις την λαλιά τους, πονάνε... μαζί σου.

φλόγα..

Υπάρχει ακόμα εκείνη η θύμηση στα όνειρα μας, απόμακρη, ασυνήθιστη τώρα πια για την πραγματικότητα μας.

Όσα έχουν περάσει δεν θα γίνουν μνήμες της νιότης, δεν ήταν πεπραγμένα, όνειρα ήταν... θα μείνουν όνειρα και θα είναι εδώ κοντά, σαν τα ξεχνάμε θα μας θυμίζουν ολοένα αυτό που διαλέξαμε για τον ήλιο της ανατολής, αυτό που μας ακολουθεί στην κάμαρα τα μεσάνυχτα.

Aναρωτιόμαστε το γιατί, όμως κάπου εκεί μέσα μας βαθιά υπάρχει η φλόγα, η λάμψη της δεν παύει να φωτίζει τον πέπλο.

Στοχασμοί

Όλο και πιο συχνά τώρα τελευταία επισκέπτεται την πραγματικότητα η ύπαρξη σου ξεγλυστρώντας από τις όσες απαγορεύσεις και παγίδες δοκιμάζει να υψώσει το ανεκπλήρωτο αίσθημα ασφάλειας που μας περιβάλει.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εισχωρεί εκεί που ξέρουμε ότι δεν θα προδοθεί και δεν θα μας προδώσει... στα όνειρα μας, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε αν έστω και για λίγο καταφέραμε να ζήσουμε κάτι πιο δυνατό εκεί έξω.

Μαθημένοι πια από όλες τις επισκέψεις που μπορεί να μας επιφυλάσσει η πραγματικότητα μένουμε να ατενίζουμε το λαμπύρισμα της φωτεινής εκείνης άφιξης δοκιμάζοντας να τραβήξουμε έστω για λίγο το πέπλο...

...διαλεγμένο...

Σιγά σιγά, δίχως βιασύνη, δίχως προσμονή, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στις περί ανθρώπων διαπιστώσεις, κατάλαβες, πως ετούτο που έμοιαζε να καλύπτεται από το πέπλο εκείνης της φαντασιακής ταυτότητας, τίποτα περισσότερο δεν ήταν παρά μονάχα της ύπαρξης μας το αποτύπωμα.

Έτσι, μέσα σε εκείνο το ομιχλώδες και συνάμα κρυστάλλινο ονειρικό τοπίο απέκτησες για μια ακόμη φορά την δυνατότητα της επιλογής... και όμως... και πάλι δεν θέλησες να διαλέξεις. Δεν μπόρεσε, δεν στάθηκε για εσένα τίποτα περισσότερο από ένα ομιχλώδες ονειρικό τοπίο, άφησες μέσα του τα ίχνη της παρουσίας σου διατηρώντας ανέπαφη την ταυτότητα με την οποία πορεύεσαι τόσο και τόσο καιρό... ας είναι, είπες όταν άρχισε να απομακρύνεται η επιλογή, ας είναι ο χρόνος μας το μόνο διαλεγμένο από όσα θελήσαμε να αναζητήσουμε.

φυλαγμένο

Πόσο βαθιά θα μπορούσε να ήταν θαμμένο, πόσο ακριβό!

Εκεί που τίποτα δεν κατοικεί, εκεί που όσο και αν το ήθελες δεν θα μπορούσες να το έχεις φυλαγμένο, εκεί που συναντιέται η φθορά και η γέννηση, εκεί που οι λογισμοί σου όλο χάνονται όσο τους ξαναστέλνεις, εκεί, που τίποτα από όσα ξέρουμε... τίποτα απ' όσα μπορούν οι λέξεις να φανερώσουν... εκεί, σάλεψε για πρώτη φορά το φυλαγμένο δίχως να το ξέρεις.

Σε τέτοιο βάθος τίποτα δεν ζει, μα αυτό κατάφερε να θρέψει όσα σου δόθηκαν σαν χάρισμα. Κατάφερε την ύπαρξη στης λησμονιά τον τόπο... για πάντα απ' όλους φυλαγμένο πέτυχε να το κρατάς.