Τι μπορείς να κάνεις για να δεις όσα κρυμμένα μοιάζουν_
Μονάχα να διαλέξεις μπορείς…αν δεν έχεις ήδη διαλέξει εκείνες τις νύχτες με τα δάκρυα, αν τα δάκρυα δεν διάλεξαν για εσένα.
Τι θα σου φανερώσουν οι λέξεις_ Λέξεις για να διαλέξεις… τα δάκρυα θα στις κρύψουν, στα θέλω σου θα φανερώσουν εκείνες που τα κάνουν να κυλούν.
Σε τούτα τα νερά ήταν που κολύμπησα για πρώτη φορά δίχως βοήθεια, ο βυθός της με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά την παγωνιά της μοναξιάς, στον αφρό της ήταν που μπορούσα να πετάω μαζί με το κύμα… όλα αυτά τα ζούσα εντός μου, πάντα μαζί της.
Θάλασσα, εντός μου με το θέλω μου να γίνεται δικό της… ακόμα και στην άρνηση.
Διψούσε για χρώματα, μονάχα χρώματα και φως· παράθυρα σε ορίζοντες που δεν θα μοιάζουν ίδιοι.
Και τότε σκέφτηκε πως θα ‘ταν αλλιώς ο κατεργάρης σου αρλεκίνος.
Φτάνει να δοκίμαζες το φως της μέρας να του δείξεις στο παραθύρι.
Μην τον αλλάξεις όμως τώρα, στα φώτα της σκηνής τον στόλισες για να χορέψει, δεν θα μπορέσει να μην είναι μελαγχολικός... άσε με να λέω, εσύ να τον φτιάξεις βάζοντας όλη την τέχνη που κατέχεις και θα δεις, στο τέλος θα σου χαμογελάσει.
Σε λίγο μια άλλη, νέα σελήνη θα μας φωτίσει, και εσύ.... το ξέρω πως όταν την κοιτάς θα με θυμάσαι. Tούτη είναι η πρώτη νέα σελήνη για την οποία δεν κάναμε κουβέντα, το ξέρουμε και οι δυο πως δίχως να πούμε το όνομα της θα βρεθούμε πάλι κάτω απ' το φως της σε λίγο.
Σελήνη, κάθε φορά η ίδια... και κάθε φορά άλλη...
Πίσω από τις λέξεις μπορεί να υπάρχει μια εικόνα, πίσω από τις εικόνες μπορούν να κρύβονται τα νοήματα και οι λέξεις κλείνοντας σου το μάτι. Όλα αλλάζουν κάθε φορά που η ματιά σου κοιτάζει αλλιώς τις λέξεις, τα νοήματα και τις εικόνες… και όσο και αν όλα πασχίζουν να σε πείσουν πως μπορείς να είσαι κάτι άλλο από αυτό που μίσησες τόσες φόρες, εσύ διαλέγεις να μένεις εκεί … με μια πίστη ακλόνητη σε αυτό που σε ματώνει... δίχως επιλογή…
Όμως τι γίνεται όταν κάποιος θέλει να σου προσφέρει κάτι που δεν θέλεις να δεχθείς, τι κάνεις τότε; Η άρνηση είναι ένα από τα θέλω που δεν ακούγονται και τόσο καλά, είναι προτιμότερη όμως από το να δεχθείς κάτι που δεν θες. Η άρνηση είναι επιλογή... και συνήθως πονάει.
Και τότε η θύμηση δυο βήματα έκανε, στάθηκε απέναντι από τα θέλω σου και όλα όσα θα μπορούσες να τα αλλάξεις έμειναν ίδια, και όλες οι λέξεις σου είχαν το κάποτε στην αρχή τους. Κάποτε είμαστε παιδιά, κάποτε παίζαμε στη γειτονία, κάποτε δεν ξέραμε τι σημαίνει νοσταλγία, κάποτε γελούσαμε με την ψυχή μας ...”κάποτε οι άνθρωποι ήταν ωραίοι και μεγαλόσωμοι (τώρα είναι παιδιά και νάνοι) ...”
Και οι μνήμες σιγά σιγά έγιναν τόσο οικείες, τόσο ζωντανές που το άγγιγμα τους σε έκανε να ανατριχιάζεις, θυμάσαι;
Τις φορές που ένας ήχος, μια μυρωδιά.... μια λέξη...
Ω ναι! μια λέξη μονάχα μπορούσε να σε κάνει να χαμογελάσεις με τα χείλια, τα μάτια...
Όμως η αναπνοή σου, το ένιωθες πως βάραινε με αυτό το χαμόγελο, ήταν τότε που αν δεν έσφιγγες τα δόντια στην επόμενη ανάσα, το χαμόγελο σου θα έσπαζε στην τρίτη αναπνοή όπως σπάει το σκαρί του καραβιού όταν το βρίσκει εκεί ψηλά το τρίτο κύμα.
Και όλα αυτά ήταν στην μνήμη, θυμάσαι;
Αν κάποτε ακούσεις να μιλάνε για κάτι που σου μοιάζει οικείο, θα αρχίσεις να αιτιολογείς αρκετά από αυτά που φαίνονται στις λέξεις. Ένας άλλος τρόπος είναι να διαβάζεις κείμενα (μυθιστορήματα κατά προτίμηση) και να επιχειρείς ταυτίσεις...μόνο που στα μυθιστορήματα δεν ακούς απλά…διαβάζεις κιόλας.
Στη ζωγραφική λένε πως κάθε πινελιά έχει τη σημασία της. Στον κυβερνοχώρο, κάθε byte έχει την σημασία του… και οι λέξεις έχουν μπόλικα bytes.
Στάσου στις λέξεις όπως θα στεκόσουν στις πινελιές, άλλοτε με θαυμασμό, άλλοτε με προσοχή, άλλοτε με σεβασμό, άλλοτε με θυμό, αλλοτε με στοχασμο, άλλοτε. . .
Στάσου τελικά όπως εσύ θες :)
