Και τότε η θύμηση δυο βήματα έκανε, στάθηκε απέναντι από τα θέλω σου και όλα όσα θα μπορούσες να τα αλλάξεις έμειναν ίδια, και όλες οι λέξεις σου είχαν το κάποτε στην αρχή τους. Κάποτε είμαστε παιδιά, κάποτε παίζαμε στη γειτονία, κάποτε δεν ξέραμε τι σημαίνει νοσταλγία, κάποτε γελούσαμε με την ψυχή μας ...”κάποτε οι άνθρωποι ήταν ωραίοι και μεγαλόσωμοι (τώρα είναι παιδιά και νάνοι) ...”
Και οι μνήμες σιγά σιγά έγιναν τόσο οικείες, τόσο ζωντανές που το άγγιγμα τους σε έκανε να ανατριχιάζεις, θυμάσαι;
Τις φορές που ένας ήχος, μια μυρωδιά.... μια λέξη...
Ω ναι! μια λέξη μονάχα μπορούσε να σε κάνει να χαμογελάσεις με τα χείλια, τα μάτια...
Όμως η αναπνοή σου, το ένιωθες πως βάραινε με αυτό το χαμόγελο, ήταν τότε που αν δεν έσφιγγες τα δόντια στην επόμενη ανάσα, το χαμόγελο σου θα έσπαζε στην τρίτη αναπνοή όπως σπάει το σκαρί του καραβιού όταν το βρίσκει εκεί ψηλά το τρίτο κύμα.
Και όλα αυτά ήταν στην μνήμη, θυμάσαι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου