τα ξέρεις αυτά τα χρώματα

Χρώματα, τα ξέρεις αυτά τα χρώματα, έχουμε μιλήσει μαζί για αυτά τα χρώματα το καλοκαίρι που μας πέρασε, τότε που τα αναζητούσα για να ακολουθήσω τις συμβουλές σου, τότε που σου έλεγα πως κάπου εδώ τριγύρω τα θυμάμαι να υπάρχουν. Κάθε φορά που τα κοιτάζω, σε θυμάμαι να χαμογελάς και να μου λες πως έχεις τα ίδια χρώματα και εσύ.

Δεν είναι τα ίδια αυτά τα χρώματα από τότε, έγιναν δικά σου μέσα από την αναζήτηση, τους χάρισες μιαν άλλη εικόνα, μιαν άλλη ομορφιά… έδωσες μια γεύση στην θύμηση τους... άλλη.

Εκεί έξω

Εκεί έξω βρέχει, φυσάει, εκεί έξω το φως λιγοστεύει… εκεί έξω στο κρύο και στο σκοτάδι των λογισμών, εκεί έξω υπάρχουν ακόμα χρώματα, χρώματα και φως.

Πίσω απ’ το τζάμι...

«…όσα μονάχα τα μάτια, τα αυτιά και οι άλλες αισθήσεις αντιλαμβάνονται»

Τι γίνεται με τις υπόλοιπες όμως; Τι γίνεται με την άλλη ματιά; Την άλλη ακοή, τι γίνεται με τις άλλες υποστάσεις;

Οι λέξεις σχηματίζουν νοήματα και εικόνες, ακούμε όσα έχει μάθει να ακούει το αυτί μας και βλέπουμε όσα έχει μάθει να βλέπει η φαντασία μας και η όραση μας. Όλα όσα πλησιάζουμε με τον όποιο τρόπο … τελικά τα αγγίζουμε με οδηγό μας την πρότερη γνώση.

Puzzle

Το πάζλ… ψάχνοντας τα κομμάτια της εικόνας του.Όλα μας δείχνουν δρόμους σε τούτη την πραγματικότητα, σε τούτο τον ουρανό που διαλέγουμε να μας σκεπάζει τίποτα δεν έγινε τυχαία, όλα υπάκουσαν σε νόμους τάξης… και αταξίας.

Διαλέγουμε τις εικόνες μας όπως τους δρόμους που πατήσαμε... κάθε φορά το μόνο που κατέχουμε από την πραγματικότητα μας είναι οι μνήμες.

Η ανατολή δεν μας έχει φωτίσει ακόμη...

Φως και σκιές, καινούργια που μοιάζουν να έρχονται από περασμένου χρόνου μνήμες.

Η παράξενη ζωή μας να αντηχεί σαν την ηχώ μέσα στο μύθο του σπηλαίου…δεν ήταν η ανατολή αυτό που μας φώτισε, η δύση ήταν. Η δύση εκείνων που περασμένα μοιάζουν τώρα πια. Η ανατολή δεν μας έχει φωτίσει ακόμη.

Κοιταχτήκαμε στα μάτια τόσες φορές, το φως δεν μας έφτανε να ξεδιψάσουμε τις ματιές μας. Ήταν τόσο έντονος ο ήλιος του Γενάρη που θα μπορούσε να μας τυφλώσει…όμως ακόμα έχω την εικόνα από το βλέμμα σου, το ήρεμο βλέμμα σου.

Δεν είναι το φως που κάνει το βλέμμα σου τόσο ήρεμο, οι σκιές είναι … που τόσο ήρεμα τις αγνοείς διαλέγοντας να ανοίγεις τα μάτια σου…