μαθαίνω...

Ο ήχος. Έρχεται κάποια στιγμή που η ανάμνηση δεν είναι πάρα ένας ήχος, μια μελωδία, η χροιά του με την ταυτότητα σου. Πολλά είναι αυτά που θυμάμαι, όμως περισσότερα είναι αυτά που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Δεν θα μιλήσω για τις μνήμες, οι αναμνήσεις είναι εκείνες που μας κάνουν να ξυπνάμε, αν δεν ήταν αυτές δεν θα διαλέγαμε να αναζητήσουμε το φως. Συνήθιζα να ακούω τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά μέχρι να τα χορτάσω, ακόμα το κάνω, μόνο που τώρα δεν είναι για να τα χορτάσω ... απλά μου έμεινε μια συνήθεια που θα την αλλάξω κάποια στιγμή... μαθαίνω...

Πομπαίος

Πέντε τα ονόματα, οι λέξεις πέντε για να παίξεις
Η απαντοχή σου παιχνίδι μαγγανείας, παιχνίδι με τις λέξεις

Καθεύδω ήρεμος και γελαστός έχοντας για φίλο τον χρόνο
Τίποτα δεν δοκιμάζω να κρατήσω όμοιο μέσα από το παιχνίδι

Όλα θα αλλάξουν, όλα θα ξαναγεννηθούν για ακόμα μια φορά
Το καμένο δάσος πάλι με χρώματα θα γεμίσει, χρώματα και φως

Όλα θα σε ξεχάσουν, οι λέξεις, τα ονόματα…μα εσύ, παίζεις για εκείνα που χάθηκαν, για όσα διάλεξες και αρνήθηκες, για την γοητεία της απαντοχής … και την ελπίδα της γοητείας.

στεναγμός...

Δεν θέλω να σου κρύψω το μπλε του ουρανού, ούτε τα σύννεφα θέλω να σου κρύψω, ούτε να μπω ανάμεσα σε εκείνα και σε εσένα θέλω… μονάχα να στέκω κάπου σε μια γωνίτσα και να σε βλέπω θα ήθελα.

Να κοιτάζω τα μάτια σου όταν ατενίζεις τον ορίζοντα, όταν σηκώνεις το βλέμμα σου ψηλά και ανασαίνεις… όταν αναστενάζεις, θα ήθελα να είμαι κάπου εκεί κοντά όταν αναστενάζεις, να ακούω τον στεναγμό σου θα ήθελα.

Ξερά και μαραμένα ήταν όλα πριν τον στεναγμό σου… τώρα ανασαίνουν... και αναστενάζουν...