Φως και σκιές, καινούργια που μοιάζουν να έρχονται από περασμένου χρόνου μνήμες.
Η παράξενη ζωή μας να αντηχεί σαν την ηχώ μέσα στο μύθο του σπηλαίου…δεν ήταν η ανατολή αυτό που μας φώτισε, η δύση ήταν. Η δύση εκείνων που περασμένα μοιάζουν τώρα πια. Η ανατολή δεν μας έχει φωτίσει ακόμη.
Κοιταχτήκαμε στα μάτια τόσες φορές, το φως δεν μας έφτανε να ξεδιψάσουμε τις ματιές μας. Ήταν τόσο έντονος ο ήλιος του Γενάρη που θα μπορούσε να μας τυφλώσει…όμως ακόμα έχω την εικόνα από το βλέμμα σου, το ήρεμο βλέμμα σου.
Δεν είναι το φως που κάνει το βλέμμα σου τόσο ήρεμο, οι σκιές είναι … που τόσο ήρεμα τις αγνοείς διαλέγοντας να ανοίγεις τα μάτια σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου