Διψούσε για χρώματα, μονάχα χρώματα και φως· παράθυρα σε ορίζοντες που δεν θα μοιάζουν ίδιοι.
Και τότε σκέφτηκε πως θα ‘ταν αλλιώς ο κατεργάρης σου αρλεκίνος.
Φτάνει να δοκίμαζες το φως της μέρας να του δείξεις στο παραθύρι.
Μην τον αλλάξεις όμως τώρα, στα φώτα της σκηνής τον στόλισες για να χορέψει, δεν θα μπορέσει να μην είναι μελαγχολικός... άσε με να λέω, εσύ να τον φτιάξεις βάζοντας όλη την τέχνη που κατέχεις και θα δεις, στο τέλος θα σου χαμογελάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου