όπως ξυπνούσες, το όνειρο, δεν ξύπνησε μαζί σου
και των ονείρων τις στιγμές, τις άφησες στο χθες
το κοίταγμα σου άλλαξε σαν είδες την ρωγμή του
και όλα καθρέφτες έγιναν στα μάτια σου μεμιάς
τις λέξεις λες και μέτρησες τα χείλια πριν αφήσουν
και στην καρδιά σου κύλησε η σταγόνα της δροσιάς
και των ονείρων τις στιγμές, τις άφησες στο χθες
το κοίταγμα σου άλλαξε σαν είδες την ρωγμή του
και όλα καθρέφτες έγιναν στα μάτια σου μεμιάς
τις λέξεις λες και μέτρησες τα χείλια πριν αφήσουν
και στην καρδιά σου κύλησε η σταγόνα της δροσιάς
3 σχόλια:
αχ η βροχή πως καρτερεί
χρονορωγμές να βρίσκει
για να τρυπώνει στα κλεφτά
φλόγες να σβήνει στη καρδιά
που ανάβουνε τα όνειρα
από του χθες τη σπίθα
μα ο δικός μου ουρανός
έχει ομπρέλα του το φως
τ' όνειρο προστατεύει
ως να ξυπνήσει μιαν αυγή
με του ιππότη το φιλί
προς την ωραία κοιμωμένη
όμορφες οι λέξεις σου...
σαν σταγόνες δροσιάς... :)
Καλώς μας βρήκες Εκάτη :)
Δημοσίευση σχολίου