Θυμάμαι τη θάλασσα...

Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός αυτή η παραλία έμοιαζε απέραντη, τόσο απέραντη που δεν πίστευα ότι οι δυνάμεις μου επαρκούν για να την περπατήσω από την μια της άκρη μέχρι την άλλη… και τώρα, μου φαίνεται μια σταλιά.
Θυμάμαι τη θάλασσα που δεν μπορούσα να την αγκαλιάσω με την ματιά μου… τώρα μου μοιάζει σαν παιδούλα που τρέχει να κρυφτεί.
Ο δρόμος, τον θυμάμαι σαν ατέλειωτο…τώρα λες και με δυο βήματα πως ολάκερο θα τον πατήσω.
Και οι άνθρωποι, οι ίδιοι να μένουν, σαν να μην άλλάξαν καθόλου. Τα χρόνια που πέρασαν σαν να μην τους άγγιξαν… δεν είδα γέρους στη θάλασσα, δεν είδα ούτε νέους, όλοι έλειπαν.