Σιγά σιγά, δίχως βιασύνη, δίχως προσμονή, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στις περί ανθρώπων διαπιστώσεις, κατάλαβες, πως ετούτο που έμοιαζε να καλύπτεται από το πέπλο εκείνης της φαντασιακής ταυτότητας, τίποτα περισσότερο δεν ήταν παρά μονάχα της ύπαρξης μας το αποτύπωμα.
Έτσι, μέσα σε εκείνο το ομιχλώδες και συνάμα κρυστάλλινο ονειρικό τοπίο απέκτησες για μια ακόμη φορά την δυνατότητα της επιλογής... και όμως... και πάλι δεν θέλησες να διαλέξεις. Δεν μπόρεσε, δεν στάθηκε για εσένα τίποτα περισσότερο από ένα ομιχλώδες ονειρικό τοπίο, άφησες μέσα του τα ίχνη της παρουσίας σου διατηρώντας ανέπαφη την ταυτότητα με την οποία πορεύεσαι τόσο και τόσο καιρό... ας είναι, είπες όταν άρχισε να απομακρύνεται η επιλογή, ας είναι ο χρόνος μας το μόνο διαλεγμένο από όσα θελήσαμε να αναζητήσουμε.
