Υπάρχει ακόμα εκείνη η θύμηση στα όνειρα μας, απόμακρη, ασυνήθιστη τώρα πια για την πραγματικότητα μας.
Όσα έχουν περάσει δεν θα γίνουν μνήμες της νιότης, δεν ήταν πεπραγμένα, όνειρα ήταν... θα μείνουν όνειρα και θα είναι εδώ κοντά, σαν τα ξεχνάμε θα μας θυμίζουν ολοένα αυτό που διαλέξαμε για τον ήλιο της ανατολής, αυτό που μας ακολουθεί στην κάμαρα τα μεσάνυχτα.
Aναρωτιόμαστε το γιατί, όμως κάπου εκεί μέσα μας βαθιά υπάρχει η φλόγα, η λάμψη της δεν παύει να φωτίζει τον πέπλο.
