Πέμπτη, Μαΐου 03, 2007

εμμονές


Δεν θα σε πειράξω, το ξέρω πως θα με κάνεις να το μετανιώσω αν το κάνω. Η ομορφιά σου δεν με ελκύει, δεν έχεις τίποτα το προκλητικό που θα με έκανε να θέλω να παίξω μαζί σου. Ξέρω πως θα με πονέσει αν μείνω κοντά σου, κάποια στιγμή θα αποφασίσεις να κινηθείς και θα πρέπει να σε αποφεύγω… και πάλι θα με ματώσεις.

Δεν θα σε ματώσω, θα μείνω ακίνητος. Θα διαλέξω μαρμαρωμένος να περιμένω την βροχή και τον αγέρα. Η φθορά του χρόνου θα με στείλει πάλι στη γη να ξαναγεννηθώ… ελπίζοντας πως την επόμενη φορά κάπου πιο μακριά θα με έχει πάει ο σπόρος της γενιάς μου, ταξιδεμένο από τους αρσενικούς ανέμους του ήλιου και την σιωπή της σελήνης.

Δεν θα σε πειράξω, δεν θα σε ματώσω, το ξέρω πως θα με κάνεις να το μετανιώσω αν το κάνω, θα μείνω ακίνητος. Η ομορφιά σου δεν με ελκύει, θα διαλέξω μαρμαρωμένος να περιμένω την βροχή και τον αγέρα, δεν έχεις τίποτα το προκλητικό που θα με έκανε να θέλω να παίξω μαζί σου. Η φθορά του χρόνου θα με στείλει πάλι στη γη να ξαναγεννηθώ… ξέρω πως θα με πονέσει αν μείνω κοντά σου ελπίζοντας πως την επόμενη φορά κάπου πιο μακριά θα με έχει πάει ο σπόρος της γενιάς μου, κάποια στιγμή θα αποφασίσεις να κινηθείς και θα πρέπει να σε αποφεύγω, ταξιδεμένο από τους αρσενικούς ανέμους του ήλιου και την σιωπή της σελήνης… και πάλι θα με ματώσεις.

1 σχόλιο:

dreamerland είπε...

ποιος τα φοβάται πια τ' αγκάθια;
οι λέξεις ματώνουν περισσότερο...