Πόσο βαθιά θα μπορούσε να ήταν θαμμένο, πόσο ακριβό!
Εκεί που τίποτα δεν κατοικεί, εκεί που όσο και αν το ήθελες δεν θα μπορούσες να το έχεις φυλαγμένο, εκεί που συναντιέται η φθορά και η γέννηση, εκεί που οι λογισμοί σου όλο χάνονται όσο τους ξαναστέλνεις, εκεί, που τίποτα από όσα ξέρουμε... τίποτα απ' όσα μπορούν οι λέξεις να φανερώσουν... εκεί, σάλεψε για πρώτη φορά το φυλαγμένο δίχως να το ξέρεις.
Σε τέτοιο βάθος τίποτα δεν ζει, μα αυτό κατάφερε να θρέψει όσα σου δόθηκαν σαν χάρισμα. Κατάφερε την ύπαρξη στης λησμονιά τον τόπο... για πάντα απ' όλους φυλαγμένο πέτυχε να το κρατάς.
2 σχόλια:
στα πιο μεγάλα βάθη ζουν τα πιο παράξενα πλάσματα, όσα αγάπησαν τη σκιά κι έπαψαν να χρειάζονται το φως...
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΟΛΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΤΡΕΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ .. ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑ ΧΑΡΙΣΜΑ...ΦΙΛΙΑ
Δημοσίευση σχολίου