Κάπου κάπου να επιστρέφεις

Ήταν εξαντλημένος, κατάφερε όμως και πάτησε σταθερά με τα δυο του πόδια στο νερό, ήξερε πως τούτο το πέρασμα του δεν θα έχει γυρισμό. Ένοιωσε την δροσιά του νερού σαν λύτρωση στο σώμα που έκαιγε, αμέσως σκέφτηκε να γυρίσει προς τα πίσω, κοίταξε όλα εκείνα που άφηνε πίσω του να απομακρύνονται με μεγάλη ταχύτητα, νόμισε πως τους είδε όλους τριγύρω απ' το νεκρό του σώμα να δακρύζουν και έκανε να βγει απ' το νερό και να γυρίσει αλλά μάταιος κόπος... δεν έχει γυρισμό αυτός ο δρόμος.

Ορμητικά τα νερά αλλά πατούσε σταθερά, ένοιωθε δυνατός. Το ποτάμι όσο προχωρούσε άρχισε να βαθαίνει, είχε μπει ολόκληρος στο νερό, σε λίγο κολυμπούσε κατευθυνόμενος προς την άλλη όχθη. Κατάλαβε πως όσο δυνατός και αν νοιώθει δεν θα μπορούσε να κολυμπήσει μέχρι απέναντι, δυσκολευόταν πολύ. Όσο πάλευε με το νερό είδε να έρχεται προς το μέρος του η βάρκα... σήκωσε το χέρι του.

Σε περίμενα είπε ο βαρκάρης, δεν γινόταν πιο νωρίς, του αποκρίθηκε κοιτάζοντας τον στα μάτια, δεν άργησα δίχως λόγο. Το ξέρω, ξεκουράσου τώρα, οι τρεις μέρες πέρασαν.

Ξανακοίταξε προς την όχθη που είχε αφήσει νοιώθοντας τις ανάσες τους, το δάκρυ τους, κοίταξε ψηλά και ένοιωσε την βροχή να πέφτει στο μέτωπο του, είδε την κόρη του να κρατάει το χέρι απ' το νεκρό του σώμα, τα δάκρυα της να στάζουν...να προσέχετε φώναξε, καθώς τα μάτια του έκλειναν.

Κάπου κάπου να επιστρέφεις, ακόμα και σαν μνήμη να επιστρέφεις, όσο και αν μας πονάει εσύ να επιστρέφεις...

εικόνα

Όλα κάποτε τελειώνουν, αλλάζουν, απομακρύνονται κάνοντας κύκλους γύρω μας πριν χαθούν ολοκληρωτικά αφήνοντας ευάλωτη στην απώλεια την ύπαρξη μας. Η απώλεια είναι μνήμη αλησμόνητη, βαθιά μέσα μας κάθε τι που την θυμίζει ανασύρει την εικόνα όσων έχουμε απολέσει...και όσων φοβόμαστε πως θα χαθούν.
Εδώ, στο κνέφας εκείνων που μας μάλωσαν στοργικά, αυτών που δοκιμάσαμε να κρατήσουμε απεγνωσμένα κοντά μας...εδώ, τούτες τις ώρες που ετοιμάζονται για το πιο μακρύ ταξίδι, οι μνήμες μας μάταια πασχίζουν να ζωντανέψουν το νανούρισμα που ακούσαμε παιδιά μέσα στη βουή του κόσμου... το μόνο που τελικά καταφέρνουμε, είναι να κρύψουμε τον λυγμό.

πάλι

Μα τι θαρρείς πως τάχα θα μπορούσε να σου δώσει, όσα μπορούσε στα 'χει δείξει από καιρό. Σου στάθηκε τότε που οι νύχτες τέλειωναν αργά, τότε που τα άστρα διάλεγες μονάχα από συνήθεια. Της το είχες πει πως δεν θα την ξέχναγες, θα βρισκόσαστε πάλι...μπορεί να αργούσες αλλά δεν θα την ξέχναγες, κάποια νυχτιά θα την έβρισκες και τότε θα μένατε μόνοι ξανά, οι δυο σας. Αυτή ήταν που σε έμαθε τις λέξεις, αυτή σε κράτησε στο χορό τους όταν ήθελες να ξεφύγεις. Δεν σου το ζήτησε ποτέ αυτό που ήθελε, μονάχα να την πιάνεις στα χέρια σου ήθελε, να την αφήνεις να αγγίζει το χαρτί και να χορεύεις μαζί της, ντρεπόταν να σου ζητήσει, δεν στο είχε πει αλλά το ήξερες πως θέλει να την χορεύεις.

Μα τι θαρρείς πως τάχα θα μπορούσε να σου δώσει, τότε που τα άστρα διάλεγες μονάχα από συνήθεια. Όσα μπορούσε στα 'χει δείξει από καιρό, σου στάθηκε τότε που οι νύχτες τέλειωναν αργά. Κάποια νυχτιά θα την έβρισκες και τότε θα μένατε μόνοι ξανά, μπορεί να αργούσες αλλά δεν θα την ξέχναγες, της το είχες πει πως δεν θα την ξέχναγες, θα βρισκόσαστε πάλι ...οι δυο σας. Δεν στο είχε πει αλλά το ήξερες πως θέλει να την χορεύεις, μονάχα να την πιάνεις στα χέρια σου ήθελε, ντρεπόταν να σου ζητήσει, να την αφήνεις να αγγίζει το χαρτί και να χορεύεις μαζί της, δεν σου το ζήτησε ποτέ αυτό που ήθελε. Αυτή σε κράτησε στο χορό τους όταν ήθελες να ξεφύγεις, αυτή ήταν που σε έμαθε τις λέξεις...κάποια νυχτιά θα την έβρισκες και τότε θα μένατε μόνοι ξανά.

Όλα τα άσχημα μαζί, οι ηλιαχτίδες βασανισμένες, οι σταγόνες της βροχής που δεν ήρθαν... και εσύ αφήνεις τα δάκρυα σου να τρέχουν. Δύσκολα δείχνει να τελειώνει τούτο το καλοκαίρι για σένα Νεράιδα. Δεν είναι εύκολο να σου πω μην φοβάσαι, όμως δεν είναι και αυτό που θέλω να σου πω... κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν θα μπορούσε να ξέρει.

Θάλασσα

Μονάχα λίγα μέτρα ήταν πιο πέρα η ύπαρξη σου, έκλαιγε, δεν ήθελε να γίνουν ορατά τα δάκρυα. Η δική μου ύπαρξη, ανήσυχη και τρομαγμένη πλησίαζε και απομακρυνόταν κάνοντας κύκλους σε ένα διαμέρισμα του δεύτερου ορόφου... σε περίμενε να βγεις, να σε αγγίξει, να σε σφίξει στην αγκαλιά της. Άνοιξες την πόρτα και δεν μίλησες, με κοίταξες όμως, έμεινες εκεί να κοιτάς τον καθρέφτη καθυστερώντας το άγγιγμα και την αγκαλιά. Πλησίασες, σε αγκάλιασα, είχες κλάψει, τα μάτια σου έδειχναν πόνο και λύπη, παράπονο. Ένοιωσα πως την έχω ζήσει πάλι αυτή την στιγμή, μαζί σου, όχι σαν σε όνειρο αλλά σαν φαντασίωση που εισβάλει από μέσα μας. Σαν να είχε βγει από τα σωθικά μου αυτή η θύμηση, αυτή η μνήμη σαν να είχε ξεφυτρώσει από κάπου πολύ βαθιά. Όμως ήσουν εκεί, ζωντανή, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου. Περπατήσαμε μέχρι τον καναπέ, δεν θυμάμαι τα βήματα. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως τα δάκρυα σου μαλάκωσαν και χαμογέλασες πάλι. Την άλλη μέρα, όσο σε περίμενα, σκέφτηκα τον καναπέ, την επόμενη βρεθήκαμε στη θάλασσα.

Τα νήματα

Τα νήματα, σαν τα κουνήσεις μια φόρα και όλα τριγύρω σου αλλάξουν, θα σταθείς να τα κοιτάξεις. Όσα σε ζόρισαν πιο πολύ, θα κοιτάξεις να τα κλονίσεις μέχρι που να πάψουν να σαλεύουν. Τα όρια των νημάτων, με του κορμιού σου των εκστατικό χορό θα δοκιμάσεις να μαντέψεις. Την άκρη τους, όλο και πιο μακριά θα την ανακαλύπτεις καθώς θα απολαμβάνεις τις διαδρομές τους. Τίποτα δεν θα μπορεί να σε τραβήξει πέρα από αυτά, όλα τριγύρω τους θα σιμώνουν. Όποιος τα νήματα κινεί όλα τα αλλάζει, όλα, μα ο ίδιος μένει μόνος, ασάλευτος και πάντα ίδιος, να τριγυρίζει στην έκσταση του χορού που διάλεξε για τους άλλους….μέχρι να βρεθεί και αυτός στα νήματα του άλλου.

Αν δεν αλλάξεις...

Αν δεν το κάνεις, δεν θα ξεφύγεις, θα μείνεις να τριγυρίζεις γύρω από εκείνα που σε κρατούν και λίγο λίγο σε ματώνουν, γύρω από αυτά που τόσο καλά τα γνώρισες και τόσο πολύ τα μίσησες.

Αν δεν το κάνεις θα συνεχίσει να ξυπνάει το ίδιο πρόσωπο, να ξημερώνει η ίδια μέρα κάθε και κάθε πρωί…τίποτα δεν θα αλλάξει και ακίνητα θα μείνουν όλα. Ανίκητα να ξορκίζουν τις σκιές που περιμένεις να σαλέψουν.
Αν δε το κάνεις τίποτα δεν θα μείνει να μαρτυρήσει τον πόνο, τον πόθο και τον στεναγμό, τίποτα δεν θα φανερώσει τους χτύπους, τα βήματα, τον αέρα που πήρε τα μαλλιά σου ένα μεσημέρι του Απρίλη.
Αν δεν το κάνεις όλα θα μείνουν ίδια, στάσιμα, ανιαρά και, πάντα θα σου είναι τόσο γνώριμα… αν δεν αλλάξεις.

εμμονές

Δεν θα σε πειράξω, το ξέρω πως θα με κάνεις να το μετανιώσω αν το κάνω. Η ομορφιά σου δεν με ελκύει, δεν έχεις τίποτα το προκλητικό που θα με έκανε να θέλω να παίξω μαζί σου. Ξέρω πως θα με πονέσει αν μείνω κοντά σου, κάποια στιγμή θα αποφασίσεις να κινηθείς και θα πρέπει να σε αποφεύγω… και πάλι θα με ματώσεις.

Δεν θα σε ματώσω, θα μείνω ακίνητος. Θα διαλέξω μαρμαρωμένος να περιμένω την βροχή και τον αγέρα. Η φθορά του χρόνου θα με στείλει πάλι στη γη να ξαναγεννηθώ… ελπίζοντας πως την επόμενη φορά κάπου πιο μακριά θα με έχει πάει ο σπόρος της γενιάς μου, ταξιδεμένο από τους αρσενικούς ανέμους του ήλιου και την σιωπή της σελήνης.

Δεν θα σε πειράξω, δεν θα σε ματώσω, το ξέρω πως θα με κάνεις να το μετανιώσω αν το κάνω, θα μείνω ακίνητος. Η ομορφιά σου δεν με ελκύει, θα διαλέξω μαρμαρωμένος να περιμένω την βροχή και τον αγέρα, δεν έχεις τίποτα το προκλητικό που θα με έκανε να θέλω να παίξω μαζί σου. Η φθορά του χρόνου θα με στείλει πάλι στη γη να ξαναγεννηθώ… ξέρω πως θα με πονέσει αν μείνω κοντά σου ελπίζοντας πως την επόμενη φορά κάπου πιο μακριά θα με έχει πάει ο σπόρος της γενιάς μου, κάποια στιγμή θα αποφασίσεις να κινηθείς και θα πρέπει να σε αποφεύγω, ταξιδεμένο από τους αρσενικούς ανέμους του ήλιου και την σιωπή της σελήνης… και πάλι θα με ματώσεις.

Άνοιξη

μνήμες...

παλιά πληγή, τον πόνο ξεσηκώνει

άσε την μόνη της όσα θέλει θα δει

το δάκρυ που κυλάει και την ζυγώνει

πώς να την ξεδιψάσει αν του κρυφτεί

Ας το ξεχάσουμε, ας κοιμηθούμε απόψε, αύριο δεν θα θυμόμαστε τίποτα από αυτό…σταμάτα…

μαθαίνω...

Ο ήχος. Έρχεται κάποια στιγμή που η ανάμνηση δεν είναι πάρα ένας ήχος, μια μελωδία, η χροιά του με την ταυτότητα σου. Πολλά είναι αυτά που θυμάμαι, όμως περισσότερα είναι αυτά που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Δεν θα μιλήσω για τις μνήμες, οι αναμνήσεις είναι εκείνες που μας κάνουν να ξυπνάμε, αν δεν ήταν αυτές δεν θα διαλέγαμε να αναζητήσουμε το φως. Συνήθιζα να ακούω τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά μέχρι να τα χορτάσω, ακόμα το κάνω, μόνο που τώρα δεν είναι για να τα χορτάσω ... απλά μου έμεινε μια συνήθεια που θα την αλλάξω κάποια στιγμή... μαθαίνω...

Πομπαίος

Πέντε τα ονόματα, οι λέξεις πέντε για να παίξεις
Η απαντοχή σου παιχνίδι μαγγανείας, παιχνίδι με τις λέξεις

Καθεύδω ήρεμος και γελαστός έχοντας για φίλο τον χρόνο
Τίποτα δεν δοκιμάζω να κρατήσω όμοιο μέσα από το παιχνίδι

Όλα θα αλλάξουν, όλα θα ξαναγεννηθούν για ακόμα μια φορά
Το καμένο δάσος πάλι με χρώματα θα γεμίσει, χρώματα και φως

Όλα θα σε ξεχάσουν, οι λέξεις, τα ονόματα…μα εσύ, παίζεις για εκείνα που χάθηκαν, για όσα διάλεξες και αρνήθηκες, για την γοητεία της απαντοχής … και την ελπίδα της γοητείας.

στεναγμός...

Δεν θέλω να σου κρύψω το μπλε του ουρανού, ούτε τα σύννεφα θέλω να σου κρύψω, ούτε να μπω ανάμεσα σε εκείνα και σε εσένα θέλω… μονάχα να στέκω κάπου σε μια γωνίτσα και να σε βλέπω θα ήθελα.

Να κοιτάζω τα μάτια σου όταν ατενίζεις τον ορίζοντα, όταν σηκώνεις το βλέμμα σου ψηλά και ανασαίνεις… όταν αναστενάζεις, θα ήθελα να είμαι κάπου εκεί κοντά όταν αναστενάζεις, να ακούω τον στεναγμό σου θα ήθελα.

Ξερά και μαραμένα ήταν όλα πριν τον στεναγμό σου… τώρα ανασαίνουν... και αναστενάζουν...

Χάρμη...

Όλες οι λέξεις καλύπτονται από ένα πέπλο, το πέπλο δεν το επιδίωξα, απλά το διαπιστώνω. Ακόμα και τώρα, γράφω για εκείνους που αγαπάω αλλά πριν από αυτό γράφω για εμένα τον ίδιο. Οι λέξεις μιλάνε μεταξύ τους πολύ πιο εύκολα από την μιλιά των ανθρώπων, έτσι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επικοινωνούν δίχως πολύ προσπάθεια. Αφήνω λοιπόν τα διλήμματα στην άκρη και διαλέγω μονάχα να δοκιμάσω να γράψω. Δεν υπάρχει σκοπός με τις λέξεις που να μπορεί να σε δικαιώσει ή να σε καταδικάσει, όλα γίνονται μακριά από αυτές … στα όνειρα και τις σκέψεις που γεννιούνται όταν πέφτει ο ήλιος…

Φωτιά

Μπορεί να σημαίνει πως υπάρχει ένταση, πως στάχτες και σκοτάδι θα μείνουν μετά το πέρασμα της, πως κάτι βασανίζει όσους βρίσκονται μέσα της και κοντά της, μπορεί ακόμα να σημαίνει την κάθαρση, την αναγέννηση και, γιατί όχι την λύτρωση, μπορεί να σημαίνει την φλόγα και το φως που κρύβει ένας έρωτας... την γνώση που πάντα πονάει, μπορεί να σημαίνει πυρετό, πάλη με τον χρόνο, μπορεί να σημαίνει ένα σημάδι από το πυρακτωμένο ατσάλι που σημαδεύει την ύπαρξη μας.

καλό ταξίδι

Θυμάμαι πως οι αναβολές ήταν με έναν φόβο, τον ίδιο φόβο πάντα, ο χρόνος πρόλαβε τελικά αυτά που δεν κατάφερε να προλάβει κανείς μας. Έτσι η μικρούλα θα μείνει δίχως όνομα για λίγο καιρό ακόμα και ο παππούς θα πάει ταξίδι μέσα από τα σύννεφα... στα αστέρια.

Εκείνα που θυμάμαι, εκείνα που θα έχω να θυμάμαι όταν έρχονται οι μνήμες θα είναι το γέλιο και τα αστεία... μια ντουζίνα αμάξια να μας ακολουθεί αγανακτισμένη, έναν κουβά νερό που δοκίμαζε της αντοχές των υλικών σε ελεύθερη πτώση, ένα αφρικανικό φυτό και πολλές φωνές... που έκρυβαν μέσα τους περίσσια αγάπη.

Ασίνην τε

...εδώ που συναντιέται το πέρασμα της  βροχής του αγέρα
και της  φθοράς
υπάρχουν,
η κίνηση του προσώπου το σχήμα της  στοργής
εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας,
αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί με
την απεραντοσύνη του πελάγου...



Ο Βασιλιάς της Ασίνης
Γ. Σεφέρης

τα ξέρεις αυτά τα χρώματα

Χρώματα, τα ξέρεις αυτά τα χρώματα, έχουμε μιλήσει μαζί για αυτά τα χρώματα το καλοκαίρι που μας πέρασε, τότε που τα αναζητούσα για να ακολουθήσω τις συμβουλές σου, τότε που σου έλεγα πως κάπου εδώ τριγύρω τα θυμάμαι να υπάρχουν. Κάθε φορά που τα κοιτάζω, σε θυμάμαι να χαμογελάς και να μου λες πως έχεις τα ίδια χρώματα και εσύ.

Δεν είναι τα ίδια αυτά τα χρώματα από τότε, έγιναν δικά σου μέσα από την αναζήτηση, τους χάρισες μιαν άλλη εικόνα, μιαν άλλη ομορφιά… έδωσες μια γεύση στην θύμηση τους... άλλη.

Εκεί έξω

Εκεί έξω βρέχει, φυσάει, εκεί έξω το φως λιγοστεύει… εκεί έξω στο κρύο και στο σκοτάδι των λογισμών, εκεί έξω υπάρχουν ακόμα χρώματα, χρώματα και φως.

Πίσω απ’ το τζάμι...

«…όσα μονάχα τα μάτια, τα αυτιά και οι άλλες αισθήσεις αντιλαμβάνονται»

Τι γίνεται με τις υπόλοιπες όμως; Τι γίνεται με την άλλη ματιά; Την άλλη ακοή, τι γίνεται με τις άλλες υποστάσεις;

Οι λέξεις σχηματίζουν νοήματα και εικόνες, ακούμε όσα έχει μάθει να ακούει το αυτί μας και βλέπουμε όσα έχει μάθει να βλέπει η φαντασία μας και η όραση μας. Όλα όσα πλησιάζουμε με τον όποιο τρόπο … τελικά τα αγγίζουμε με οδηγό μας την πρότερη γνώση.

Puzzle

Το πάζλ… ψάχνοντας τα κομμάτια της εικόνας του.Όλα μας δείχνουν δρόμους σε τούτη την πραγματικότητα, σε τούτο τον ουρανό που διαλέγουμε να μας σκεπάζει τίποτα δεν έγινε τυχαία, όλα υπάκουσαν σε νόμους τάξης… και αταξίας.

Διαλέγουμε τις εικόνες μας όπως τους δρόμους που πατήσαμε... κάθε φορά το μόνο που κατέχουμε από την πραγματικότητα μας είναι οι μνήμες.

Η ανατολή δεν μας έχει φωτίσει ακόμη...

Φως και σκιές, καινούργια που μοιάζουν να έρχονται από περασμένου χρόνου μνήμες.

Η παράξενη ζωή μας να αντηχεί σαν την ηχώ μέσα στο μύθο του σπηλαίου…δεν ήταν η ανατολή αυτό που μας φώτισε, η δύση ήταν. Η δύση εκείνων που περασμένα μοιάζουν τώρα πια. Η ανατολή δεν μας έχει φωτίσει ακόμη.

Κοιταχτήκαμε στα μάτια τόσες φορές, το φως δεν μας έφτανε να ξεδιψάσουμε τις ματιές μας. Ήταν τόσο έντονος ο ήλιος του Γενάρη που θα μπορούσε να μας τυφλώσει…όμως ακόμα έχω την εικόνα από το βλέμμα σου, το ήρεμο βλέμμα σου.

Δεν είναι το φως που κάνει το βλέμμα σου τόσο ήρεμο, οι σκιές είναι … που τόσο ήρεμα τις αγνοείς διαλέγοντας να ανοίγεις τα μάτια σου…